που έγιναν προ πολλού

                         Στον κόμπο

Με ένα ανακάτεμα θολωμένης ψυχής και αισχρών λόγων

δημιούργησες ένα χαρμάνι εμετικό

Μια αηδία μου πλημμύρισε τον άδειο μου χώρο

Ούτε να το αφομοιώσω ,ούτε να το αποβάλλω μπορώ

Θόλωσε η ύπαρξη μου στο σύννεφο του

Αδράνεια ,αποχαύνωση ,αυτολύπηση ή παραίτηση ;

Χέρια παράλυτα ,νους, νεκρός που καταφέρνει να ουρλιάζει

που και που.

Ζω όμως που και που.

Σαν τις καφετί νιφάδες του σιταριού  που τις σκορπάς ανάμεσα στις λευκές

για να αγαπήσει το παιδί το γάλα

Μα τώρα συλλογιέμαι  να "Σας" πω ,πως «βαρέθηκα να βρομάω »

                                                                                      28/10/2010